Israël – Palestina: Internationale burenruzie zonder eind.

 

Takken van bomen die over de omheining hangen en op uw gazon vallen, luide muziek waardoor uw servies in de keuken op de bassen meedanst, of de hond die zijn behoefte op uw oprit komt doen. Wanneer mensen dicht bij elkaar wonen, kunnen er nogal eens ergernissen ontstaan. Als men dan niet op een respectvolle manier met elkaar omgaat, kunnen deze ergernissen zich ontwikkelen tot een regelrechte burenruzie.

 Niet enkel personen hebben hier last van. Sla een wereldkaart open, en je kan de burenruzies meteen herkennen. Pakistan – India, Frankrijk – Duitsland, Griekenland – Turkije, China – Japan, allen hebben in de loop van hun bestaan flinke burenruzies gekend. Het probleem met burenruzies op internationaal vlak is dat de reacties op frustraties veel grotere gevolgen met zich meebrengen.

 De bekendste, ingewikkeldste en meest uitzichtloze internationale burenruzie is deze dagen weer geëscaleerd. Misschien is het conflict in Israël – Palestina net zo intens omdat beide buren geen ruzie maken over de afscheiding tussen hun huis, maar omdat ze allebei koste wat kost in hetzelfde huis willen wonen. Het conflict duurt al decennialang en het ziet er niet naar uit dat het snel bijgelegd zal worden.

 

Operation Cast Lead

 De laatste escalering vond vier jaar geleden plaats en is gekend als Operation Cast Lead. Israël viel toen de Gazastrook aan door middel van luchtaanvallen en een grondoffensief. De aanleiding was toen het jarenlange bestoken van Israëlisch grondgebied met raketten en mortieren door Hamas en verwante groeperingen. Uiteindelijk kwam de escalatie tot een einde met een wapenstilstand en terugtrekking van de Israëlische troepen. Het aantal doden en gewonden aan Palestijnse kant bleek heel wat hoger te liggen dan aan Israëlische kant. Eindresultaat: Israël 13 doden, Palestina 1400 doden (waarvan 350 kinderen).

 Na de escalatie veranderde er niet veel. Israël bleef doorgaan met wanpraktijken waarmee men reeds jaren bezig was. Illegale nederzettingen werden verder uitgebouwd op de bezette Westelijke Jordaanoever. Ook bleef Israël de toevoer van noodhulp aan de Gazastrook blokkeren, terwijl drie vierde van de bevolking er afhankelijk is van noodhulp. In 2010 voerde Israelische militairen zelfs een dodelijke raid uit op een boot met hulpgoederen onderweg naar de Gazastrook. Op vlak van vrijheid van meningsuiting en mensenrechten werd Israël dan ook de afgelopen jaren herhaaldelijk bekritiseerd door verschillende instanties. Bijna de helft van alle resoluties die zijn uitgevaardigd door de Human Rights Council van de Verenigde Naties zijn van toepassing op Israël.

 De mensenrechtenschendingen in de Gazastrook zorgden er voor dat Israël de volgende jaren raketten moest blijven incasseren. In 2010 werden er 200 raketten afgevuurd vanuit de Gazastrook. In 2011 werden er dit al 600, terwijl het aantal in 2012 reeds tot 800 was geklommen. Israël reageerde vanaf 14 november met Operation Pillar of Cloud door Ahmed Jabari, militaire leider van Hamas, te liquideren en bijkomende honderden luchtaanvallen uit te voeren op structuren van Hamas. De realiteit is echter dat de meeste raketaanvallen van de laatste jaren niet door Hamas zelf werden uitgevoerd. Maar door kleinere groeperingen, zoals de Islamitische Jihad, die actief zijn in de Gazastrook. Hamas is echter wel de politieke entiteit die over de Gazastrook regeert en is volgens Israël verantwoordelijk voor het al dan niet tegenhouden van de raketaanvallen.

 

 It’s the elections, stupid

 Waarom reageert Israël met haar Operation Pillar of Cloud plots met zoveel kracht? En waarom nam Hamas niet meer actie om de stijging aan raketaanvallen te stoppen de voorbije twee jaar? It’s the elections stupid.

 De Israelische premier Netanyahu kondigde enige tijd geleden vervroegde verkiezingen af. Normaal gezien vonden deze plaats eind 2013, maar nu vallen ze op 22 januari 2013. Om de inwoners van Israël te overtuigen om hem de volgende jaren verder te laten regeren moet hij hun veiligheid kunnen garanderen. Daarom dat hij eind september op de algemene vergadering van de Verenigde Naties een tekening meenam van een Iranese bom die op ontploffen stond. Netanyahu deed al meermaals straffe uitspraken over een mogelijke aanval op Iran om te voorkomen dat het land nucleaire wapens zou vervaardigen. Maar daden zijn natuurlijk veel overtuigender dan woorden. Het feit dat er binnenkort verkiezingen zitten aan te komen in Israël zal dus zeker meespelen in het krachtige antwoord op de Palestijnse raketaanvallen.

 In burenruzies is het echter ook belangrijk dat men de rest van de huizen in de straat niet betrekt in de ruzie. Daarom spelen niet enkel de toekomstige verkiezingen in Israël een rol in het conflict. Men mag niet vergeten dat er in de naburige landen reeds verkiezingen hebben plaatsgevonden als gevolg van de Arabische lente. In Tunesië, Libië en Egypte zijn verkozen leiders aan de macht gekomen. Hun bevolking bestaat voornamelijk uit moslims die de Palestijnen in hun zaak steunen. Om niet in diskrediet te vallen bij de bevolking, zullen ze zich dus kritisch moeten opstellen tegenover Israël.

 Vooral de reactie van Egypte zal bepalend zijn. Na de Egyptische revolutie kwam het moslimbroederschap er aan de macht en het is geen geheim dat deze islamitische beweging verbonden is aan Hamas. De huidige president Morsi heeft reeds zijn ambassadeur uit Israël teruggeroepen en uitte publiekelijk kritiek op de Israëlische aanvallen. Al houdt hij wel tot nu toe het Israëlisch-Egyptische vredesakkoord in stand.

 En dan zijn er nog de huizen aan de overkant van de straat. Niet enkel aan de Gazastrook escaleert het conflict. Ten noorden van Israël is er al enige tijd een burgeroorlog bezig in Syrië. De troepen van Assad bombardeerden reeds de grens bij Turkije en onlangs werd er een mortiergranaat vanuit Syrië richting Israël afgevuurd. Israël beantwoorde dit voorval met waarschuwingsschoten. Een uitbreiding van het Syrische conflict naar Israëlisch grondgebied is sterk te vermijden, aangezien Syrië nauwe banden heeft met Hezbollah, de anti-Israëlische sjiitische groepering in Libanon.

 Het ziet er dus naar uit dat het conflict nog lang niet ten eind is. Als je in een wijk woont waarin je een hevige burenruzie hebt en de rest van de straat vindt dat je zelf de oorzaak van de ruzie bent, kan je nog altijd verhuizen. Zo gemakkelijk is het voor Israël echter niet.

 

Leuk he, die klimaatverandering?

Leuk he, die klimaatverandering?  (link naar DeStandaard)

De in de vorige post vermelde orkaan Sandy zorgt op voorhand al voor commotie in de Verenigde Staten. De gewone gang van zaken wordt in de miljoenenstad New York sterk ontregeld. Het is afwachten of de orkaan ook daadwerkelijk veel schade zal aanrichten. De Verenigde Staten hebben al heel wat slechte ervaringen met orkanen. Katrina staat bijvoorbeeld nog sterk in het geheugen gegrift van heel wat Amerikanen. Bijna 2000 mensen kwamen om door de storm en er was voor 81 miljard dollar schade in de Verenigde Staten.

Nu hoor ik u denken: “Ja maar, dat zijn aparte gevallen, ge kunt die toch moeilijk stuk voor stuk bestempelen als veroorzaakt door de klimaatverandering”.

Dat is waar. Men kan niet elk weerfenomeen dat ons niet aanstaat gaan verklaren door de klimaatverandering. Maar men kan niet ontkennen dat weerfenomenen hoogstwaarschijnlijk in de toekomst extremer gaan worden. Alles wat met wind, regen, ijs, hagel, sneeuw, droogte, hitte, overstromingen, etc. te maken heeft, zal intensifiëren. En wat nog leuker is, is dat dit een proces is dat heel moeilijk omkeerbaar is en zeer lang duurt. Daarom is het extra leuk dat de heren Obama en Romney in hun debatten exact 0 woorden hebben besteed aan dit onderwerp.

Spreken is zilver, zwijgen is goud.

We zijn nu een week na het laatste presidentiële debat dat tussen Barack Obama en zijn uitdager Mitt Romney werd gevoerd. Nog een dikke week te gaan tot de uiteindelijke verkiezing op 6 november. Er werd de laatste tijd dan ook heel wat geanalyseerd. Welke kandidaat won welk debat? Wie was de uiteindelijke winnaar van de drie debatten? Welke onderwerpen werden voldoende besproken en welke werden nauwelijks aangehaald?

Wat voor mij opvallend maar desalniettemin helemaal niet verbazend was, was de totale afwezigheid van de opwarming van de aarde in de debatten. Toegegeven, ze spraken over (groene) energie. Maar dan ook enkel en alleen als het over “jobs” ging. Nooit werd er over de essentie gepraat.

De essentie is dat de Verenigde Staten deze zomer geconfronteerd werden met extreme droogtes die verschillende staten zeer hard troffen. En een week voor de verkiezingen komt de orkaan Sandy even vrolijk binnenwaaien langs de oostkust en dreigt ze één derde van de hele natie te treffen. Het is nu ook niet zo dat de Verenigde Staten nog nooit droogtes of orkanen hebben moeten trotseren. Maar het verschil zit er in dat wanneer men verder doet met hoe men nu bezig is, men in de toekomst heel wat meer en heel wat krachtigere droogtes en orkanen zal moeten trotseren. En het ziet er naar uit dat men inderdaad niet veel zin heeft om de mensen duidelijk te maken dat er iets moet gebeuren.

Obama maakte er voor zijn verkiezing in 2008 een punt van om de klimaatopwarming te bestrijden. Toch bleken onder zijn leiderschap de Verenigde Staten steeds weer op elke internationale top één van de moeilijkste tegenstanders wanneer het er op aankomt om effectief maatregelen te nemen om de uitstoot van broeikasgassen te beperken. Kopenhagen 2009, Cancún 2010, Durban 2011. Drie bijeenkomsten waar de Verenigde Staten konden laten zien aan de wereld dat ze het meenden wanneer het gaat over de bestrijding van klimaatverandering. Alle drie werden ze een flop, met dank aan de Verenigde Staten.

Sommige republikeinse presidentskandidaten van dit jaar willen zelfs niet toegeven dat wij als mens verantwoordelijk zijn voor de opwarming van de aarde. Heel wat Amerikanen stonden de laatste jaren ook zeer sceptisch tegenover dit (al meermaals wetenschappelijk bewezen) feit. Nu ja, Amerikanen en akkoord gaan met wetenschappelijke bevindingen, het zal nooit een goede combinatie vormen. Gelukkig blijkt uit polls dat het percentage Amerikanen dat akkoord gaat met deze verklaring stijgt. Van 57 procent in 2010 is dit percentage gestegen naar 70 procent in 2012.

Een groeiende bewustwording onder de bevolking, dat is dan toch één positief punt. Wanneer de nationale politiek het thema echter doodzwijgt, schiet men niet veel op. Uiteindelijk is het moreel verwerpelijk dat de presidentskandidaten van het machtigste land ter wereld zwijgen over één van de grootste uitdagingen van de 21^e eeuw.

Op een dikke week van de verkiezingen ziet het er naar uit dat Obama aan een tweede ambtstermijn kan gaan beginnen. In de media wordt er weliswaar van een nek-aan-nekrace gesproken, maar dat is dan ook vooral omdat dergelijk taalgebruik meer doet verkopen. Hopelijk kan Obama zijn fouten van de voorbije jaren rechttrekken door in zijn volgende termijn samen met Europa en andere landen eindelijk volluit in te zetten op het tegengaan van de opwarming van deze zwevende rots in ons zonnestelsel. Ik hoop het, maar ik vrees er voor.