We zijn nu een week na het laatste presidentiële debat dat tussen Barack Obama en zijn uitdager Mitt Romney werd gevoerd. Nog een dikke week te gaan tot de uiteindelijke verkiezing op 6 november. Er werd de laatste tijd dan ook heel wat geanalyseerd. Welke kandidaat won welk debat? Wie was de uiteindelijke winnaar van de drie debatten? Welke onderwerpen werden voldoende besproken en welke werden nauwelijks aangehaald?
Wat voor mij opvallend maar desalniettemin helemaal niet verbazend was, was de totale afwezigheid van de opwarming van de aarde in de debatten. Toegegeven, ze spraken over (groene) energie. Maar dan ook enkel en alleen als het over “jobs” ging. Nooit werd er over de essentie gepraat.
De essentie is dat de Verenigde Staten deze zomer geconfronteerd werden met extreme droogtes die verschillende staten zeer hard troffen. En een week voor de verkiezingen komt de orkaan Sandy even vrolijk binnenwaaien langs de oostkust en dreigt ze één derde van de hele natie te treffen. Het is nu ook niet zo dat de Verenigde Staten nog nooit droogtes of orkanen hebben moeten trotseren. Maar het verschil zit er in dat wanneer men verder doet met hoe men nu bezig is, men in de toekomst heel wat meer en heel wat krachtigere droogtes en orkanen zal moeten trotseren. En het ziet er naar uit dat men inderdaad niet veel zin heeft om de mensen duidelijk te maken dat er iets moet gebeuren.
Obama maakte er voor zijn verkiezing in 2008 een punt van om de klimaatopwarming te bestrijden. Toch bleken onder zijn leiderschap de Verenigde Staten steeds weer op elke internationale top één van de moeilijkste tegenstanders wanneer het er op aankomt om effectief maatregelen te nemen om de uitstoot van broeikasgassen te beperken. Kopenhagen 2009, Cancún 2010, Durban 2011. Drie bijeenkomsten waar de Verenigde Staten konden laten zien aan de wereld dat ze het meenden wanneer het gaat over de bestrijding van klimaatverandering. Alle drie werden ze een flop, met dank aan de Verenigde Staten.
Sommige republikeinse presidentskandidaten van dit jaar willen zelfs niet toegeven dat wij als mens verantwoordelijk zijn voor de opwarming van de aarde. Heel wat Amerikanen stonden de laatste jaren ook zeer sceptisch tegenover dit (al meermaals wetenschappelijk bewezen) feit. Nu ja, Amerikanen en akkoord gaan met wetenschappelijke bevindingen, het zal nooit een goede combinatie vormen. Gelukkig blijkt uit polls dat het percentage Amerikanen dat akkoord gaat met deze verklaring stijgt. Van 57 procent in 2010 is dit percentage gestegen naar 70 procent in 2012.
Een groeiende bewustwording onder de bevolking, dat is dan toch één positief punt. Wanneer de nationale politiek het thema echter doodzwijgt, schiet men niet veel op. Uiteindelijk is het moreel verwerpelijk dat de presidentskandidaten van het machtigste land ter wereld zwijgen over één van de grootste uitdagingen van de 21e eeuw.
Op een dikke week van de verkiezingen ziet het er naar uit dat Obama aan een tweede ambtstermijn kan gaan beginnen. In de media wordt er weliswaar van een nek-aan-nekrace gesproken, maar dat is dan ook vooral omdat dergelijk taalgebruik meer doet verkopen. Hopelijk kan Obama zijn fouten van de voorbije jaren rechttrekken door in zijn volgende termijn samen met Europa en andere landen eindelijk volluit in te zetten op het tegengaan van de opwarming van deze zwevende rots in ons zonnestelsel. Ik hoop het, maar ik vrees er voor.
Een korte geschiedenis van mijn tijd. 